به گزارش نیویورک‌پست، کی-وین سئو، نویسنده اصلی این پژوهش و متخصص زمین‌فیزیک دانشگاه ملی سئول کره جنوبی، در بیانیه‌ای گفت: «محور حرکت وضعی زمین در واقع تغییرات زیادی دارد. طبق این پژوهش، بازتوزیع آب‌های زیرزمینی در واقع موثرترین عامل اقلیمی بر جابه‌جایی این محور است.»
پژوهشگران پیش‌تر برآورد کرده بودند که در بازه ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۰، بشر دو هزار و ۱۵۰ گیگاتن، معادل یک چهارم اینچ (۶.۵ میلیمتر) افزایش ارتفاع آب دریاها، از آب‌های زیرزمینی برداشت کرده است.
طبق این تحقیق که پنجشنبه، ۱۵ ژوئن، در نشریه «تحقیقات ژئوفیزیک» (Geophysical Research Letters) منتشر شد، در این بازه زمانی، بخش عمده این آب در غرب آمریکای شمالی و شمال غرب هند بازتوزیع شده است.
به گزارش نیویورک‌پست، نقش آب در تغییر حرکت وضعی زمین، در ۲۰۱۶ کشف شد و پژوهشگران خاطرنشان کردند که این نخستین بار است که کسی نقش برداشت از آب‌های زیرزمینی را در جابه‌جایی این محور، کمی‌سازی کرده است.
جابه‌جایی محور حرکت وضعی زمین، به معنای جابه‌جایی محور گردش سیاره زمین به دور خود در قبال پوسته خودش است.
محققان در مطالعه جابه‌جایی محور حرکت وضعی زمین، نخست فقط ذوب شدن یخچال‌ها و کلاهک‌های یخی را در نظر می‌گرفتند، اما در مدل‌های بعدی، برداشت دو هزار و ۱۵۰ گیگاتن از آب‌های زیرزمینی را هم گنجاندند.
در این مدل، بدون احتساب این مقدار آب زیرزمینی، حدود ۷۹ سانتیمتر (معادل سالانه ۴۳ میلیمتر) خطا مشاهده شد.
به گزارش نیویورک‌پست، سئو گفت: «بسیار خرسندم که علت گمشده این جابه‌جایی محور حرکت وضعی را پیدا کردم. از سوی دیگر، در جایگاه پدری که از ساکنان این زمین است، از اینکه برداشت آب‌های زیرزمینی نیز علت دیگر افزایش سطح آب دریاها است، حیرتزده و نگرانم.»
موقعیت مکانی آب زیرزمینی مهم است. طبق یافته‌های این محققان، توزیع مجدد آب از منطقه میانگان (منطقه‌ای تقریبا بین ۳۵ تا ۶۵ درجه شمال یا جنوب خط استوا)، بر محور حرکت وضعی زمین اثر بیشتری می‌گذارد.
محققان نگرانند که مبادا رانش درازمدت میدان مغناطیسی زمین، بر اقلیم کره زمین اثر بگذارد، زیرا برای متوقف کردن این روند، تغییرات چشمگیر و پایداری لازم است.
محققان قصد دارند با تجزیه و تحلیل داده‌های گذشته، وضعیت آینده را بررسی کنند.
سئو می‌گوید: «برای شناخت تغییرات قاره‌ای در ذخایر آب، رصد کردن محور حرکت وضعی زمین سودمند است. داده‌های جابه‌جایی محور حرکت وضعی زمین از اواخر قرن ۱۹ موجود است. بنابراین، می‌توانیم با استفاده از این داده‌ها، از تغییرات قاره‌ای ذخایر آب در ۱۰۰ سال گذشته آگاه شویم و دریابیم که آیا در نتیجه گرمایش اقلیمی، هیچ‌گونه تغییری در نظام آب‌شناختی رخ داده است؟ پاسخ این پرسش را می‌توان در جابه‌جایی محور حرکت وضعی زمین یافت.»