پژوهشگران رسوب‌های ماقبل تاریخ پوسته‌های صدفی و استخوان‌های کشف‌شده در غاری در جنوب لیسبون کنونی را تجزیه و تحلیل کردند.
بر پایه یافته‌های یک پژوهش جدید، بیش از ۹۰ هزار سال پیش انسان‌های نئاندرتال در پرتغال امروزی جانوران دریایی را شکار می‌کردند و روش‌های پخت‌وپزی را به کار می‌بردند که برایشان «بهره‌های تغذیه‌ای چشمگیری» داشت.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، در این پژوهش که در مجله مرزهای باستان‌شناسی محیطی (Frontiers in Environmental Archaeology) منتشر شد، رسوب‌های ماقبل تاریخ پوسته‌های صدفی و استخوان‌های کشف‌شده در غاری در جنوب لیسبون کنونی را تجزیه و تحلیل کردند.
به گفته پژوهشگران، از جمله ماریانا نابایس از موسسه دیرین زیست‌شناسی انسانی و تکامل اجتماعی کاتالونیا، یافته‌های این پژوهش در این باره که نیاکان باستانی انسان فراتر از غارنشین صرف بودهاند، شواهد بیشتری به دست می‌دهد.
دکتر نابایس گفت: «یافته‌های ما میخ دیگری بر تابوت این دیدگاه منسوخ بود که نئاندرتالها غارنشینانی بدوی بودند و به زحمت و با ریزه‌خواری از مردار حیوانات بزرگ زنده ماندند.»
پوسته‌های کشف‌شده از رسوب‌های دست‌نخورده مربوط به عصر حجر عمدتا بازمانده خرچنگ‌های قهوه‌ای‌اند و نشان می‌دهد این سخت‌پوستان غذای دریایی دلخواه نیاکان انسان بودهاند.
بر پایه این یافته‌ها، این جانوران دریایی را به طور کامل به غار می‌بردند، همان‌جا روی آتش زغال‌سنگ بریان می‌کردند و سپس می‌خوردند و این نشان می‌دهد که نئاندرتالها مرتبا خرچنگ‌های قهوه‌ای بزرگ را شکار می‌کردند.
دکتر نابایس توضیح داد: «در آبگیرهای نزدیک ساحل صخره‌ای شکار می‌کردند و به سراغ خرچنگ‌های بالغ با میانگین پهنای پوسته ۱۶ سانتی‌متر می‌رفتند.»
پژوهشگران همچنین شکستگی‌های روی پوسته‌ها را به دنبال نشانه‌هایی از قصابی و آثار ضربه و همچنین برای تعیین اینکه آیا خرچنگ‌ها را با حرارت زیاد بریان کرده‌اند یا خیر، بررسی کردند.
الگوهای شکستگی پوسته‌ها نشان از آن دارد که بدن این حیوانات را احتمالا برای دسترسی به گوشتشان با فشار می‌شکسته‌اند.
طبق آثار سوختگی یافت‌شده روی پوسته‌ها ممکن است این خرچنگ‌ها حدود ۳۰۰ تا ۵۰۰ درجه سانتی‌گرادــ حرارت لازم برای پخت‌وپز، حرارت دیده باشند؛ یعنی انسان‌های نئاندرتال خرچنگ‌ها را پس از شکار فقط خام‌خام نمی‌خوردند، بلکه آن‌ها را کباب هم می‌کردند.
پژوهشگران به یاری این تجزیه و تحلیل، دخالت سایر شکارچیان را رد کردند زیرا در این تحقیق از سایر گوشتخواران یا جوندگان اثری به دست نیامد. علاوه بر این، الگوهای شکستگی از اینکه پرندگان شکارشان کرده‌اند، هم نشانی نداشت.
طبق یافته‌های پژوهشگران، این خرچنگ‌های بزرگ عمدتا بالغ بودهاند و احتمالا از هر کدام حدود ۲۰۰ گرم گوشت به دست می‌آمد.
از آنجا که سخت‌پوستان گریزپا هستند، باستان‌شناسان حدس می‌زنند نئاندرتالها احتمالا این خرچنگ‌های قهوه‌ای بزرگ را تابستان‌‌ها و هنگام جزر در آبگیرها شکار می‌کردند.
به گفته پژوهشگران، این یافته‌های تازه همراه با شواهد پیشین مبنی بر آنکه انسان‌های نئاندرتال به‌فراوانی صدف کوهی، صدف دو کفه‌ای، حلزون و طیف وسیعی از ماهی‌ها را می‌خوردند، واقعیت این دیدگاه را آشکار می‌کند که مصرف غذاهای دریایی در افزایش توانایی‌های شناختی جمعیت‌های نوانسان‌های اولیه در جنوب صحرای آفریقا نقش مهمی ایفا کرده است.
در حالی که هنوز مشخص نیست چرا انسان نئاندرتال به سراغ صید خرچنگ رفت، پژوهشگران می‌گویند پختن و خوردن سخت‌پوستان «منفعت‌های تغذیه‌ای چشمگیری» برای آن‌ها داشت.
دکتر نابایس گفت: «این دیدگاه که نئاندرتالها گوشتخواران سطح بالایی بودند و از گیاه‌خواران بزرگ استپ‌ــ‌توندرا تغذیه می‌کردند، دارای سوگیری زیادی است.»
او افزود: «چنین دیدگاه‌هایی ممکن است تا حدودی در مورد جمعیت انسان‌های نئاندرتال ساکن کمربند حاشیه یخچالی اروپا در دوران یخبندان صدق کند اما در مورد ساکنان شبه‌جزیره‌های جنوبی صدق نمی‌کندــ و این شبه‌جزیره‌های جنوبی محل زندگی بیشتر انسان‌های این قاره در تمام دوران پارینه سنگی، قبل، در طول و بعد از انسان‌های نئاندرتال بودند.»