بررسی اطلاعات احتمالی پیرامون کنسول آینده نینتندو و انتظاراتی که از آن داریم

در حالی که در حال نزدیک شدن به پایان عمر نینتندو سوییچ و معرفی کنسول بعدی نینتندو هستیم قصد داریم به بررسی نیازهای کنسول آینده‌ی این کمپانی بپردازیم.

در حال حاضر فاصله‌ی زیادی با معرفی کنسول بعدی نینتندو نداریم و از همین رو آرام آرام شاهد لیک شدن اطلاعات مختلف از این کنسول و خصوصیات آن هستیم. کنسول نینتندو سوییچ چنان دستگاه خاصی در نگاه مخاطبان گیمینگ جلوه کرد که توانست به موفقیت بزرگی برای نینتندو تبدیل شود و حقیقتا تصور سخت افزار بعدی و خصوصیات خاص آن تا حد زیادی دشوار است از همین رو امروز تصمیم داریم با همراه هم نگاهی به اطلاعات در دست و همچنین خصوصیاتی بیندازیم که حداقل از نظر من «باید‌هایی» هستند که نینتندو موظف به رعایت و انجامشان در قبال کنسول بعدی خودش است.

در بازار رقابتی سخت افزار گیمینگ امروز که هر کمپانی تمرکزش را به طور کامل بر یک بعد خاص گذاشته است بسیار مهم است که رویکردی که نینتندو قصد دارد نسبت به کنسول بعدی خود پیشه کند چه خواهد بود اما در این بین برخی مسائل هستند که فارق از رویکرد این کمپانی حتما باید بهبود یافته یا به کلی تغییر کنند. در کنار این مقاله پیشنهاد می‌کنم مطلب اختصاصی Wii U که در گذشته به آن پرداختیم را نیز مطالعه کنید.

نام کنسول آینده چه خواهد بود؟

بگذارید فعلا برای راحتی کار از کنسول بعدی نینتندو با عنوان Switch 2 یاد کنیم اما تقریبا می‌توان مطمئن بود که نینتندو قصد ندارد رویکردی شماره‌ای نسبت به جانشین نینتندو سوییچ پیشه کند و شخصا امیدوارم نام‌گذاری کنسول بعدی خود را هوشمندانه انجام دهند. بد نیست از جدیدترین شایعه‌ای شروع کنم که تقریبا ده روز پیش در X(توییتر سابق) سروصدا کرد و آن هم نام و لوگوی کنسول بعدی نینتندو بود. فردی به نام Jonathan Bark در اکانت شخصی خود با انتشار عکسی ادعا کرده است که از طریق منابع قابل اعتماد به او اعلام شده است که نام کنسول بعدی نینتندو Focus خواهد بود و همچنین در این تصویر لوگوی این کنسول نیز به نمایش در آمده است.

شخصا آن چنان نمی‌توانم با اطمینان نسبت به این شخص و ادعایش صحبت کنم چرا که لزوما یک اینسایدر یا لیکر شناخته شده نیست اما نام Focus می‌تواند نام جذابی برای یک کنسول باشد. مبحث نام‌گذاری یک کنسول تاثیر بسیار زیادی در کمپین‌های تبلیغاتی، مارکتینگ و به طور کلی نگاه عموم به آن کنسول دارد و سوالی که پیش می‌آید آن است که آیا سخت افزار بعدی نینتندو به راستی یک دنباله برای سوییچ محسوب می‌شود یا قرار است راه دیگری را پیش بگیرد؟

شایعات مختلفی وجود دارند که به این موضوع که کنسول بعدی قرار است یک دنباله‌ی مستقیم برای سوییچ باشند اشاره می‌کنند که البته در ادامه‌ی مقاله کمی بیشتر به آن‌ها خواهیم پرداخت اما در حال حاضر به نظر من صرفا عرضه‌ی یک کنسول جدید با نام Switch 2 به هیچ عنوان منطقی نخواهد بود مگر اینکه نینتندو قصد داشته باشد یک ارتقای مستقیم اما کاملا مشابه به سخت افزار حال حاضرش انجام دهد و از همین رو بخواهد نامی شناخته شده را انتخاب کند.

اما اگر رویکردی متفاوت داشته باشد و صرفا قصد استفاده از شهرت سوییچ را داشته باشد دقیقا یک سناریوی مشابه به Wii U شکل خواهد گرفت، کنسولی که هدفی متفاوت نسبت به Wii را دنبال می‌کرد اما به دلیل شهرت آن کنسول نینتندو تصمیم به استفاده‌ی دوباره از نامش گرفت.

در گذشته به طور گسترده به این موضوع پرداختیم که چطور نام‌گذاری Wii U و رویکردهای مارکتینگ نینتندو نسبت به آن باعث گیج شدن مخاطبان و شکست تجاری این کنسول شد. سوییچ کنسولی بسیار موفق بود که عملکردی حتی بیشتر از چیزی که انتظار می‌رفت به نمایش گذاشت اما شخصا احساس می‌کنم اگر نینتندو بخواهد دوباره روی محبوبیت نام سوییچ سوار شود، به کنسول بعدی‌اش آسیب خواهد رساند مخصوصا اگر قرار باشد از لحاظ تکنیکال و طراحی دچار تحولات عمیق شود.

در ارتباط با نینتندو تاریخ ثابت کرده است که ساخت دنباله یا به اصطلاح Sequel برای کنسول‌ها لزوما موفقیت کنسول ابتدایی را به دنبال نخواهد داشت چرا که بر خلاف کمپانی‌ای همچون سونی که رویکرد شماره‌ای را نسبت به کنسول‌هایش پیش گرفته و به راستی با هر کنسول دقیقا به ارتقای سخت افزار پیشین می‌پردازد که درست همچون یک دنباله‌ی قوی‌تر جلوه می‌کند، نینتندو تمرکز بسیاری بر خصوصیات خاص یا به اصطلاح Gimmick دارد که یکی از معیارهای مهم در راستای نام‌گذاری کنسولشان است بنابراین به نظر من بسیار مهم است که این کمپانی با توجه به محصول خود چه رویکردی را نسبت به نام‌گذاری کنسولش پیش می‌گیرد.

پایبندی به طراحی هیبرید یا بازگشت به ساختار کنسول خانگی؟

ماهیت هیبرید و دو جانبه‌ی نینتندو سوییچ یکی از بزرگ‌ترین دلایل موفقیت آن بود و از همین رو تصورش سخت است که نینتندو این طراحی را رها کرده و به ساختار کنسول خانگی بازگردد مخصوصا پس از مشکلاتی که با کنسول Wii U تجربه کرد اما با این وجود یک مسئله واضح بوده و آن هم عدم توانایی جا دادن یک سخت افزار «نسل نهمی» در یک طراحی هیبرید است. در حالی که این مسئله لزوما غیر ممکن نیست اما اگر واقعا نینتندو بخواهد کنسولی هیبرید با قدرت سخت‌افزاری نسل نهمی را طراحی کند باید منتظر افزایش چشم‌گیری در زمینه‌ی قیمت‌گذاری باشیم.

کنسول Steam Deck به خوبی نشان داد که کنسول‌های دستی لزوما محکوم به استفاده از سخت افزار ضعیف نیستند و می‌توانند همچون یک کامپیوتر کوچک عمل کنند اما مسئله‌ای که وجود دارد آن است که Valve و Nintendo دو کمپانی با رویکردها و دیدگاه‌های تجاری کاملا متفاوت هستند و همچنین از آن جایی که نینتندو به دنبال تولید انبوه است بعید می‌دانم که به سراغ چنین تصمیمی برود.

آخرین باری که نینتندو به راستی یک کنسول خانگی تمام عیار در راستای رقابت با کمپانی‌هایی همچون سونی و مایکروسافت عرضه کرد به نسل ششم و کنسول Gamecube باز می‌گردد که با وجود سخت‌افزار و حتی خروجی تصویر بهتری که نسبت به PS2 داشت باز هم نتوانست موفق به رقابت شود که البته این مسئله دلایل مختلفی داشت که شاید یک روز طی یک مقاله‌ای اختصاصی به آن بپردازیم. از آن پس نینتندو همیشه به سخت‌افزارهای قدیمی‌تر تکیه کرده و بیشتر روی ارائه‌ی خصوصیات کاربری خاص مانوور می‌دهد که به نظر من لزوما چیز بدی نیست بنابراین شخصا احساس می‌کنم قرار نیست جانشین سوییچ یک کنسول خانگی تمام عیار باشد و نینتندو احتمالا فرمول حال حاضر خود را ادامه خواهد داد.

اما در بعد سخت‌افزاری شایعات مختلفی وجود دارد؛ حدودا یک سال پیش یکی از کارکنان Nvidia وجود تراشه‌ی T239 را تایید کرد که تا پیش از آن شایعات متعددی مبنی بر استفاده از این تراشه در جانشین نینتندو سوییچ مطرح بود بنابراین اینطور که به نظر می‌رسد این کنسول قرار است دوباره از تراشه‌های Nvidia بهره ببرد. همچنین در ماه گذشته اخباری حول محور کیت توسعه دهنده‌ی “Switch 2” منتشر شد از طرف رسانه‌های قابل اعتمادی همچون VGC و Eurogamer به گوش می‌رسید.

طبق این اخبار استودیوهای کلیدی نینتندو کیت توسعه دهنده‌ی سخت‌افزار بعدی را دریافت کرده‌اند و طبق طراحی این کیت ظاهرا این کنسول از نمایشگر LCD بهره می‌برد و همچنین همانند سوییچ از کارتریج‌ها به عنوان فرمت اصلی بازی‌های فیزیکی‌اش برخوردار است. در نهایت اظهار شده بود که ظاهرا این کنسول نیز همچون سوییچ قابلیت استفاده‌ی دستی را نیز دارا است و با توجه به شایعات پیشین حول محور سخت‌افزار این کنسول، احتمالا حقیقت‌هایی در این صحبت‌ها وجود دارد.

با توجه به این شایعات احتمالا قرار نیست شاهد یک کنسول لزوما «قدرتمند» در راستای رقابت مستقیم با رقبا در بازار کنسول‌های بازی باشیم و حقیقتا با توجه به سابقه و رویکردهای نینتندو شاید بهتر است این موضوع به همین شکل باقی بماند چرا که اگر این کمپانی بخواهد وارد رقابت در بعد قدرت سخت‌افزاری با کنسول‌های رغیب شود باید تمام رویکردهای سابقش را کنار گذاشته و به راستی به سراغ طراحی یک سخت‌افزار قدرتمند با اهداف تجاری متفاوت با چند نسل اخیر برود.

کنسول بعدی قطعا جهش‌های قدرتی در بعد سخت‌افزاری را تجربه خواهد کرد اما شاید این جهش بسیار کمتر از چیزی باشد که بسیاری فکرش را می‌کنند اما در نهایت چه کسی می‌داند؟ نینتندو همیشه عادت به غافل‌گیر کردن مخاطبانش در راستای معرفی سخت‌افزار جدید دارد.

صفحه نمایش ۴K، OLED یا LCD؟

یکی دیگر از مسائلی که بسیار بر سر آن گفت‌وگو شده و همچنین شایعات مختلفی نیز در ارتباط با آن وجود دارد جهش نینتندو از صفحه نمایش LCD و OLED به ۴K است! همانطور که در بخش پیشین اشاره کردم ظاهرا نینتندو همچنان به نمایشگر LCD پایبند مانده است و شخصا با توجه به سخت‌افزار احتمالی و همچنین سابقه‌ی نینتندو در گذشته این مسئله را بسیار بعید می‌دانم اما قبل از آن بگذارید برخی از شایعات حول محور این موضوع را بازگو کنم. طی ماه سپتامبر سال ۲۰۲۱ رسانه‌ی بلومبرگ اعلام کرد که تعدادی از توسعه دهندگان در حال ساخت نرم‌افزارهایی با خروجی ۴K برای کنسول سوییچ با استفاده از ابزارهایی هستند که نینتندو در اختیارشان قرار داده است.

در حالی که نینتندو سوییچ هرگز توانایی ارائه‌ی خروجی ۴K را ندارد اما جالب است بدانید که داک این کنسول از این تکنولوژی بهره‌مند بوده و با استفاده از HDMI 2.0 توانایی ارسال تصویر با کیفیت ۴K و نرخ بروزرسانی ۶۰Hz را دارد. بنابراین ممکن است نینتندو در حالت دستی به رزولوشن‌های پایین‌تر تکیه کرده و از تکنولوژی داک خود برای ارائه‌ی خروجی ۴K استفاده کند که اگر راستش را بخواهید جهش بسیار بلندی نسبت به سوییچ است و کمی بعید به نظر می‌رسد.

در هر صورت پس از این موضوع نینتندو طی بیانیه‌ای این ادعا را تکذیب کرد اما با این وجود مدتی بعد دولت آمریکا پتنتی را عمومی کرد که با توجه به آن به نظر می‌رسید نینتندو در حال کار روی یک تکنولوژی افزایش مقیاس (Upscaling) است که در همین راستا شایعات مربوط به نسخه‌ی پرو کنسول نینتندو سوییچ بالا گرفت اما از آن جایی که این کنسول هرگز رنگ روز عرضه را ندید بسیاری احتمال می‌دهند که این مسئله مربوط به سخت‌افزار جدید این کمپانی بوده است.

اگر از من بپرسید شاید این هدفی باشد که نینتندو بخواهد در راستای کنسول‌های میان نسلی خود پیش بگیرد و لزوما در کنسول استانداردش وجود نداشته باشد. ورژن ابتدایی کنسول نسل قبلی از نمایشگر LCD با خروجی ۷۲۰p در حالت دستی و خروجی ۱۰۸۰p در حالت داک بهره برده است و در صورت اقدام به ارتقا به پشتیبانی از خروجی ۴K قطعا حالت دستی نیز تحت تاثیر قرار گرفته و این مسئله در صورت هیبرید بودن کنسول بعدی نه تنها می‌تواند هزینه‌های ساخت را به شدت افزایش دهد بلکه چالش‌های بسیاری را در قبال عمر باطری، سیستم خنک کنندگی و… در حالت دستی ایجاد می‌کند.

شخصا انتظاری که دارم آن است که صفحه نمایش OLED از همان ابتدا روی کنسول استاندارد این کمپانی قرار داشته باشد چرا که نسخه‌ی OLED سوییچ به خوبی نشان می‌داد که این نمایشگر روی یک کنسول دستی تا چه حد می‌تواند تجربه‌ی گیمینگ بهتری را ارائه دهد هر چند که استفاده از OLED قطعا تاثیر زیادی بر مبحث قیمت‌گذاری این کنسول خواهد گذاشت.

با این وجود همچنان صحبت‌هایی مبنی بر استفاده‌ی مجدد از صفحه نمایش LCD برای پایین نگاه داشتن هزینه‌ی ساخت به گوش می‌رسد که البته منطقی است. در ماه مه سال ۲۰۲۳ مدیر عامل شرکت Sharp که مسئول ساخت نمایشگرهای کنسول نینتندو سوییچ است تایید کرد که این کمپانی در حال ساخت صفحه نمایش‌های LCD برای یک «کنسول جدید» است و این در حالی است که در گذشته نیز شایعاتی مبنی بر این قضیه وجود داشت.

با توجه به اطلاعات منتشر شده از کنسول Playstation Portal به نظر می‌رسد که صفحه نمایش‌های LCD برای این کنسول در دست ساخت بودند اما همچنان بعید نیست که نینتندو برای پایین نگه داشتن هزینه‌ی ساخت و در راستای آن قیمت کنسول بعدی همچنان از LCD بهره ببرد. استفاده از یک صفحه نمایش LCD بزرگ‌تر در حالت دستی همچون PlayStation Portal نیز می‌تواند کمک شایانی به کیفیت تصویر بکند اما همچنان از کنتراست و زاویه دید صفحه نمایش OLED برخوردار نخواهد بود.

مبحث برخورداری از Backwards Compatibility

اگر بخواهم یک «باید» واقعی را در ارتباط با رویکرد نینتندو نسبت به کنسول بعدی خودش نام ببرم آن قطعا قابلیت backwards compatibility خواهد بود. کنسول نینتندو سوییچ مهدی برای آثار انحصاری عالی و همچنین انبوهی از بازی‌های مستقل است و در حال حاضر بیش از پنج هزار بازی روی این کنسول وجود دارد از همین رو به نظر من اگر نینتندو backwards compatibility را در کنسول خود تعبیه نکند بسیاری از طرفداران از عدم توانایی انتقال کتابخانه‌ی دیجیتالی بازی‌های سوییچ به کنسول جدید سرخورده و عصبانی خواهند شد.

همانطور که تا الان اظهار داشتم طبق منطق نینتندو و همچنین بسیاری از شایعات حول محور Switch 2، این کنسول لزوما قرار نیست آن چنان از ساختار سخت‌افزار و معماری حال حاضر نینتندو فاصله بگیرد بنابراین اگر این کنسول از قابلیت اجرای آثار سوییچ بهره‌مند نباشد تنها پیامی که می‌رساند آن است که این کمپانی قصد عرضه‌ی دوباره‌ی این آثار روی کنسول جدید و قیمت‌گذاری کامل برای آن‌ها همچون گذشته را دارد.

در دوره‌ای که تمام کمپانی‌ها سعی دارند یک کتابخانه‌ی کامل از عناوین خود در طول نسل‌ها را در اختیار کاربرانشان قرار دهند به نظر من عدم اعتنای نینتندو به قابلیت backwards compatibility می‌تواند در طولانی مدت به ضرر سیستم و سخت‌افزار او باشد.

نبود چنین قابلیتی در سوییچ تا حدی قابل درک است چرا که Wii U لزوما آن چنان از آثار زیادی برخوردار نبود و از آن جایی که اصلا فروش خوبی را تجربه نکرد می‌توان گفت به طور کلی بسیاری از طرفداران نینتندو از روی این کنسول گذر کردند بنابراین سوییچ یک صفحه‌ی نقاشی تازه بود که نینتندو همه چیز را در آن از صفر شروع کرد و تصمیم به انتقال آثار مناسب Wii U به آن گرفت.

اما در قبال کنسول بعدی به هیچ عنوان نمی‌توان چنین رویکردی را پیش گرفت چرا که میلیون‌ها نفر مخاطب سوییچ که ده‌ها یا بعضا صدها بازی روی این کنسول خریداری کرده‌اند اگر متوجه شوند که نمی‌توانند این عناوین را با خود به کنسول بعدی ببرند احتمالا بسیاری در ابتدای عرضه دلیل کافی برای رها کردن کنسول پیشین و تهیه‌ی کنسول تازه با چند بازی زمان عرضه محدود نخواهند داشت.

بهبود سازوکار سرویس آنلاین و افزایش حافظه‌ی داخلی

این دو مورد نیز برخی از مواردی است که امروزه تا حدی به ضعف‌های سیستم حال حاضر این کمپانی بدل شدند و بدون شک نیازمند بهبود و تغییر در کنسول بعدی خواهند بود. فکر می‌کنم همگی روی این مسئله اتفاق نظر داشته باشیم که حافظه‌ی داخلی نینتندو سوییچ حتی در زمان عرضه نیز لزوما مناسب نبود؛ درست است که بازی‌ها عموما حافظه‌ی کمتری را روی این کنسول اشغال می‌کنند اما برای یک کنسول هیبرید و در دوره‌ای که بازی‌های دیجیتالی بسیار مطرح هستند وجود یک حافظه‌ی داخلی مناسب بسیار حائز اهمیت است.

درست است که خریداران توانایی ارتقای حافظه‌ی این کنسول را با استفاده از کارت‌های حافظه دارند اما این مسئله باید یک امکان برای خریدار باشد نه یک نیاز چرا که برای انجام این کار هزینه‌ی اضافه‌ای به خریداران تحمیل می‌شود. لازم به ذکر است که چند هفته‌ی پیش یک اینسایدر قابل اعتماد اعلام کرده بود که ظاهرا کنسول جدید نینتندو از ۵۱۲GB حافظه‌ی داخلی برخوردار خواهد بود که نه تنها یک جهش قابل توجه است بلکه می‌توان این برداشت را نیز از آن داشت که بازی‌های کنسول بعدی نیز بسیار حجیم‌تر از سوییچ فعلی خواهند بود.

و اما سرویس Nintendo Online، به عنوان کسی که تقریبا به نوعی با تمام سرویس‌های آنلاین کنسول‌های مختلف سروکار داشته‌ام به جرات می‌توانم بگویم نینتندو در این زمینه شاید بیش از یک نسل از دیگر کمپانی‌ها عقب‌تر بوده و حتی برخی از ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین امکانات را ارائه نمی‌دهد. به عنوان مثال چت کردن با دوستان یا حتی استفاده از چت صوتی روی کنسول سوییچ رسما یک معضل تمام عیار است که از همان ابتدا تا به امروز کاربران این کنسول را آزرده کرده است و این مسئله در حالی است که مایکروسافت چنین سازوکاری را در نسل هفتم و سرویس Xbox Live به بهترین شکل ارائه می‌داد!

البته اضافه شدن گسترش دهنده‌های مختلف به این سرویس که به کاربران اجازه‌ی دسترسی به برخی آثار کنسول‌های کلاسیک را می‌دهند یک پیشرفت مناسب از لحاظ محتوایی و خدماتی برای Nintendo Online است اما با این وجود همچنان این سرویس و حتی همین گسترش دهنده‌ها از ضعف‌های مختلفی برخوردارند که باید برطرف شوند.

به نظرم نینتندو باید رویکردی تازه را نسبت به سرویس آنلاین خود روی کنسول بعدی پیش گرفته و سعی کند آن را انعطاف‌پذیرتر طراحی کند و همچنین با گوش کردن به بازخورد کاربران، تصمیمات مشتری مدارانه‌تری نسبت به این سرویس اتخاذ کند تا محیطی مطلوب برای کاربرانش در راستای ارتباط و تعامل فراهم شود بدون اینکه بخواهند لقمه را ده بار دور سر خود بچرخانند تا از امکاناتی که کاربران کنسول‌های دیگر سالیان سال است به آسانی به آن‌ها دسترسی دارند استفاده کنند.

و اما در نهایت امکانات جزئی اما جذاب …

قبل از هر چیزی باید بگویم با وجود تمام این شایعات شخصا دوست دارم نینتندو مثل همیشه طرفداران را غافل‌گیر کرده و امکانات جذاب و جالبی را در کنسول خود تعبیه کند اما به غیر از آن برخی خصوصیات کوچک اما جذاب هستند که حداقل همیشه برای من در قبال یک کنسول بازی بسیار حائز اهمیت بودند.

امکان شخصی‌سازی یکی از مهم‌ترین خصوصیات یک کنسول برای من است، شاید برای برخی عجیب باشد اما این مسئله که بتوانم محیط کنسول را شخصی‌سازی کرده و همچنین از تم‌های داینامیک برای پس‌زمینه‌ی آن بهره ببرم همیشه بسیار برایم جذاب بوده است و باعث می‌شدند فضای کنسول، داشبورد و منوهای آن بسیار گیراتر و جذاب‌تر جلوه کنند. وجود موزیک‌های پس‌زمینه‌ی اختصاصی برای تم‌ها روی کنسول PS4 همیشه باعث می‌شد کنسول کاراکتر بیشتری به خودش گرفته و به راستی به محیط بازی شخصی من بدل شود.

یا حتی جذاب‌تر از آن امکان ساخت آواتار اختصاصی روی کنسول Xbox 360 بود که شخصا زمان قابل توجه‌ای را صرف شخصی‌سازی آن‌ها می‌کردم و اینقدر سیستم شخصی‌سازی آن‌ها گسترده بود که حتی برخی بازی‌ها آیتم‌های اختصاصی را در اختیار شما قرار می‌دادند که می‌توانستید با آن‌ها آواتار خود را شخصی‌سازی کنید. این امکانات کوچک شاید در چشم بسیاری بی‌اهمیت جلوه کنند اما همیشه برای من جزوی از هویت یک کنسول بودند و به نظرم امکانات جذابی را در اختیار کاربران قرار می‌دهند.

متاسفانه نینتندو سوییچ بر خلاف دو کنسول پیشین خود یعنی Wii U و ۳DS نه تنها از قابلیت‌هایی همچون تم‌ها برخوردار نبود بلکه به طور کلی امکانات شخصی‌سازی کنسول تقریبا نزدیک به صفر بود؛ انتخاب بین دو پس زمینه‌ی سفید و مشکی بسیار محدود کننده است و تا حد زیادی محیط کنسول را بی‌روح می‌کرد.

ساخت Mii و بهره بردن از آن‌ها در جوامع آنلاین پسرفت‌های بسیاری کرده بود به طوری که در Wii U در فضای Miiverse تمام آواتارهای کاربران مختلف به شکلی هوشمندانه همچون یک مجمع از کاربران این کنسول در کنار هم جمع می‌شدند، با یک‌دیگر تبادل نظر می‌کردند، تجربیاتشان را در کامیونیتی‌های مختلف به اشتراک می‌گذاشتند و به طور کلی می‌توان گفت این فضا همچون یک محیط آنلاین بسیار جذاب عمل می‌کرد.

در چنین ابعادی نینتندو سوییچ به شدت ضعیف عمل کرده و تا حد زیادی کاربر را به یک استایل کلی خاص محدود می‌کند بنابراین بسیار عالی می‌شود اگر شاهد بازگشت چنین سازوکارها و امکانات شخصی‌سازی و همچنین محیط‌های آنلاین جذاب و انعطاف‌پذیر در کنسول بعدی باشیم که حتی می‌تواند تا حد زیادی مشکلات سرویس آنلاین نینتندو را نیز برطرف کند.

سخن پایانی

یکی از دلایلی که در طول سال‌ها شخصا همیشه به خرید کنسول‌های نینتندو روی می‌آوردم خصوصیات، طراحی خاص و آثار جذاب این کمپانی بوده است و نه «سخت‌افزار نسل بعدی‌اش» و شاید بتوان گفت در حال حاضر این مسئله بزرگ‌ترین محرک موفقیت نینتندو سوییچ محسوب می‌شود. این مسئله که آیا نینتندو قصد دارد باری دیگر به میدان رقابت مستقیم با دو کمپانی دیگر با یک کنسول خانگی تمام عیار وارد شود نامشخص است اما به نظرم اصلا نیازی به چنین کاری ندارد!

نینتندو و کنسول‌های او در طول چند نسل اخیر همیشه خصوصیات کاربری خاص خود را داشته و هدفی مشخص را دنبال می‌کردند از همین رو مخاطبان این کمپانی کاملا مشخص هستند و شاید در موقعیت فعلی تغییر بازار هدف توسط نینتندو و سوق پیدا کردن به سمت مخاطبان هاردکور نتیجه‌ی عکس داده و یک Wii U دیگر تکرار شود. با این وجود تا به اینجای کار برخی صحبت‌ها از روی حدس و گمان بوده است و باید تا معرفی رسمی منتظر بمانیم اما در این بین همانطور که در مقاله اشاره کردیم برخی ابعاد هستند که فارق از بحث سخت‌افزار «باید» بهبود و تغییر پیدا کرده و یا به کنسول بعدی اضافه شوند.